Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης επιστρέφει στα ταραγμένα νερά της επώδυνης ιστορίας της αδερφής του, με αφορμή τη θεατρική μεταφορά του πιο προσωπικού του βιβλίου. Αλλά αυτή είναι μια συνέντευξη για τη χαρά και την καλοσύνη.
Θα το γράψω όσο λιγότερο μελοδραματικά γίνεται: ένα βιβλίο 69 σελίδων που διάβασα έξι χρόνια μετά την έκδοσή του (2012), ένα βιβλίο που διαβάζεται σε ένα απόγευμα, το πλέον αυτοβιογραφικό του Σταύρου Ζουμπουλάκη, αυτό το βιβλίο μού άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τη ζωή. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω εδώ, αλλά δεν μπορώ να το διατυπώσω καλύτερα. Θεωρητικά, δεν υπήρχε τίποτα κοινό με το καταλυτικό βίωμα του συγγραφέα του βιβλίου, τίποτα που θα έκανε την ταύτιση προφανή ή τουλάχιστον κατανοητή. Δεν έχω αδερφή, δεν είχα άνθρωπο κοντά μου που να βασανίστηκε στα καλύτερα χρόνια της ζωής του από κάποια ανίατη ασθένεια. Και όμως: αν έπρεπε να απαριθμήσω τα πιο αγαπημένα μου βιβλία, η Αδερφή μου του Σταύρου Ζουμπουλάκη (εκδόσεις Πόλις) θα είχε σίγουρα μια πολύ ιδιαίτερη θέση.
Διαβάστε περισσότερα στο kathimerini.gr